De kinderen van.

Er zijn zoveel psychiatrische ziektes: schizofrenie, verslaving, AD(H)D, een persoonlijkheidsstoornis of autisme. Ze worden vaak in een adem genoemd. Sommige advertenties beweren zelfs dat hun capsules werkzaam zijn bij ál deze stoornissen! En op good old Facebook lees ik dat een suikervrij dieet dé remedie is. Poef, weg ellende!
 
Was het maar zo makkelijk. Het is moeilijk om als kind, maar ook later als volwassene, om duidelijk te maken hoe jouw leven eruit ziet in het huishouden van ‘Jan-gooit-Steen en Pipi-Langkous-op-haar-hoofd. Dat de absurdistische film waarin jij opgroeit niet op te lossen is met een capsule of een dieet. Naast de individuele verschillen hebben psychiatrische ziekten hun eigen gezicht. Als we diagnoses over één kam scheren, gaan we voorbij aan de specifieke elementen van een ziektebeeld en de daarbij horende consequenties voor de kinderen. 

Het is voor een kind, ook tijdens de volwassen jaren, niet altijd makkelijk om duidelijk te maken aan de buitenwereld hoe het er thuis aan toe gaat (ging).
Hoe leg je op school uit dat je je niet kan concentreren op je eindexamen omdat je moeder in een psychose zit? Niet iedere volwassene weet wat een psychose is. En niet iedere volwassene weet hoe goed jouw moeder is in het om de tuin leiden van de crisisdienst. Want als zelfs professionals het niet zien, hoe kan de juf op school het dan weten? 

Zeg je tegen vrienden (die met die héle normale ouders) dat je niet wil dat ze bij je thuis komen omdat je moeder een borderline persoonlijkheidsstoornis heeft en al dagen een tikkende tijdbom is? Of bedenk je voor het gemak een smoes? 

Kun je uitleggen aan je eerste vriendje dat je hem haat als hij dronken is omdat je dat herinnert aan de nachtelijke kotspartijen van je verslaafde vader? Dat je expres ruzie maakt met je jolige, zuipschuit lover om de situatie maar te kunnen ontvluchten?

Veel kinderen van ouders met een psychische ziekte hobbelen in hun volwassen leven gewoon verder. Ze betalen wel een prijs voor deze gebrekkige opvoeding. Ze zijn boos op hun ouders, in volwassen relaties nemen zij teveel verantwoordelijkheid op zich, ze irriteren zich kapot aan collega’s met slachtoffergedrag, ze gunnen zichzelf geen speelruimte in het leven en zijn bang dat ze misschien wel op hun ouders lijken. (want tsja, die genen…) 

Het is onmogelijk om van de hele wereld begrip te krijgen, maar het is wel belangrijk om dat begrip in je eigen leven te organiseren. Ik heb professioneel heel wat kilometers gemaakt in psychiatrische instellingen en de afkickkliniek en deze ervaringen helpen mij enorm in mijn opstellingenwerk en individuele gesprekken. 
 
Omdat ik de heftigheid van een psychiatrische ziekte van dichtbij heb gezien, weet ik wat de gevolgen zijn. Die gevolgen zijn altijd weer anders omdat iedere beperking zijn eigen agenda heeft. 
Zit jij met een rekening van vroeger? Je bent van harte welkom voor een individueel gesprek. Vanuit de systemische visie gaan we op zoek naar wat de beperking van jouw ouder(s) heeft gedaan voor jouw huidige leven.